MOJE PSY

Kocham zwierzęta. Uważam, że mają takie samo prawo do życia, jak ludzie, Uważam je za pełnoprawne istoty. Wstyd mi, że człowiek w swoim egoizmie i zadufaniu traktuje je przedmiotowo, w tak okrutny sposób. Zawsze z pozycji siły. Staram się tego nie robić.

 

Jeśli podzielić ludzi pod względem szczególnej sympatii do zwierzaków, ja należę całym sercem do psiarzy!

Jako dziecko (pewnie jak każde) marzyłam o psie i nigdy go nie miałam. Kiedy tylko przeprowadziłam się do własnego mieszkania – kupiłam psa. I od tej pory psy towarzyszą mi zawsze. I jest to wspaniała przygoda!

 

Moja pierwsza sunia przyszła z nami z bloku do ogrodu, wiele lat temu. To Fanta:

 

Miłośnik tych zwierząt i ogrodnik często jest w konflikcie. Co bywa szczególnie trudne, zważywszy, że jest to jedna osoba...

No bo z jednej strony delikatne, wychuchane kwiatuszki, wypielęgnowany trawnik, a z drugiej strony - żywiołowa istota, często o sporej masie, która i pobiegać i pokopać sobie lubi... i jeszcze siknie sobie tu i ówdzie.

 

Emi i Wiśnia (Emilia  i pan Wiśniowiecki)

 

Zawsze miałam duże psy, często dwa naraz.

Jakoś w sposób naturalny koegzystowały z ogrodem, a moja sympatia do nich i miłość do ogrodu się „nie gryzły”. Jest dla mnie oczywiste, że te dwie miłości muszą się pogodzić.

 

Psy nie mają wydzielonego wybiegu, nie są przywiązywane, mogą chodzić swobodnie.

Śpią w domu i prawie zawsze przebywają w domu, kiedy i ja tam jestem (mimo otwartych szeroko drzwi). Kiedy zostają same – to w domu. Nie mają wiele okazji robić szkód z nudów. Kiedy jestem, zawsze „mam na nie oko”.

 

Oczywiście, straty były i są. Np. jest takie miejsce pod dużym iglakiem we frontowym ogródku, gdzie kopały wielkie doły. Bałam się o system korzeniowy i życie tego jałowca. Ja zasypywałam, a one wkrótce kopały ponownie.

Myślałam o tym, żeby ułożyć tam kamienie. Ale uznałam, że lepiej „bawić się w kopanie i zasypywanie” w tym jednym miejscu niż narażać inne, może bardziej wrażliwe miejsca, na takie ekscesy.

 

Zwykle miałam suki. W zależności od płci psa, sikanie niszczy albo trawnik albo krzewy czy kwiaty. Ja miałam plamy na trawniku – żółtawe placki, otoczone mocno zieloną obwódką trawy.

Wiem, można je wycinać, dosiewać lub t.p. Ale mi się nie chciało. Według mnie, nie wyglądało to tak źle.

 

Życie ogrodu to także takie elementy, jak dziurki wygryzione w liściach przez robaczki, taka plama na trawie, czy kopczyk kreta (byle nie za dużo..!).

Z pewnością, ze względu na rozmiar ogrodu i istniejącą część leśną, dziką, mam lepiej niż posiadacze niewielkich ogrodów. Zawsze te „ozdoby” mają się gdzie rozłożyć.

Z drugiej strony zapewne właściciele małych ogrodów częściej mają małe psy.

 

Teraz po raz pierwszy mam psa i to dużego (waży tyle, co ja). Obsikuje iglaki, zwłaszcza przy ogrodzeniu, co, naturalnie, nie wychodzi im na dobre. Żółkną na dole. I trudno. Planuję „wygolić” te pionowe w dolnej części, a pieńkowi nic nie zaszkodzi. Ale chyba większe szkody w tej kwestii robią mi koty, przychodzące od sąsiadów.

 

Wiśnia, aktualny mój towarzysz:

 

Dodam jeszcze ważną dla ogrodu rzecz -  zawsze psy są wyprowadzane na spacer poza teren ogrodu minimum dwa razy dziennie, a zwykle trzy.

Zwykle „grubsze potrzeby” nauczyły się załatwiać na zewnątrz, ale jeśli nie – to zawsze załatwiały się na obrzeżach ogrodu, nigdy na trawniku w centralnej jego części. I nigdy nie były tego jakoś specjalnie uczone. Po prostu się przyzwyczajają.

 

Bieganie. Kiedy pies (albo dwa...) pędzi z jednego końca ogrodu do ogrodzenia, bo akurat coś tam się dzieje i jeśli to odbywa się wiele razy dziennie, wiadomo, że na trasie wydeptuje się ścieżka.

Na trawniku tego nie ma, ale w wąskich przejściach – zawsze.

Pogodziłam się z tym, szczególnie, że są to małe kawałki.

 

Jedno tylko zrobiłam – wzdłuż ogrodzenia psy wydeptały prawie rów, w czasie złej pogody z błotem, które potem wnosiły do domu. Więc położyłam tam ścieżkę ze starej cegły (stosowanej też w małej architekturze w innych częściach ogrodu), po prostu ułożyłam na piasku cegły. I mam spokój.

 

 

Młode psy ganiają się (zawsze wokół rabat) i baraszkują na trawie (zawsze w centralnej części ogrodu), ale nie powoduje to żadnych szkód. Może ze względu na wielkość ogrodu.

Nigdy w zasadzie nie wchodzą na rabaty. I tego je uczyłam. Każdy opanował te reguły bardzo szybko.

No, chyba, że akurat zobaczą tam kota sąsiadów...

 

Znajka

 

Tak więc mimo posiadania psów dużych, nigdy nie miałam problemów ze zniszczonymi roślinami.

 

Z jednym wyjątkiem – warzywnik leży na trasie sprintu do ogrodzenia. Kiedy są tam zasiewy i malutkie roślinki, rozpędzone psy nie zauważały ich w amoku i przeleciały parę razy przez moją grządeczkę. Więc zmuszona byłam zrobić niski płotek wokół (na razie, niestety, prowizoryczny).

 

Mój ogród przeżył 3 duże suki i psa. Tylko jedna była rasowa, reszta to kundle, przygarnięte w wieku dorosłym, także ze schroniska. Piszę to dlatego, żeby pokazać, że nie ma to znaczenia dla ogrodu.

 

Zdaję sobie sprawę, że nie ma reguły w tych sprawach, ale moje doświadczenia pokazują, że nie trzeba się tego bać albo zakładać od razu „elektrycznych pastuchów” czy stawiać ogrodzeń.

Niech to będzie ostateczność.