JAK TO SIĘ ZACZĘŁO

Taki prawdziwy początek to był wtedy, gdy zaczęłam marzyć o własnym domu. Nigdy tego nie chciałam, byłam „blokowym” człowiekiem od zawsze, posiadanie domu kojarzyłam tylko z wiecznymi wydatkami i kłopotami.
Na ten temat miałam przynajmniej zdecydowaną opinię, bo ogród to nawet nie pojawił się w mojej głowie.

I pewnej nocy na wakacjach miałam sen – słowo daję! - że mieszkam w domu wśród pól... wychodzę na ganek... i jestem taka szczęśliwa...
I z tym uczuciem się obudziłam. I już wiedziałam,że chcę tak mieszkać.

Nie do końca się to udało, ale kiedy pojawiła się okazja kupna działki otoczonej lasem, nie miałam wątpliwości (pieniędzy też...). To był rok 1995.
Jedyne zdjęcia z tego okresu dają jakieś pojęcie, jak to wyglądało – porośnięta zaśmieconą łąką polana, otoczona młodymi sosnami. I ciek wodny...

Potem w trakcie budowy z łąki zostało klepisko, na które dowieziono dobrej (rzekomo) ziemi. Tyle wiedziałam. A reszty miałam się dopiero dowiedzieć.

Wprowadziliśmy się w 97. Nie było mowy o zatrudnieniu projektanta ogrodu, oczywiście nie było żadnych wolnych pieniędzy. Zresztą wydawało się, że wystarczy posadzić trawę i nic więcej nie trzeba. Tak wyglądała nasza pierwsza murawa, zrobiona samodzielnie bez większego pojęcia.

Początki były tradycyjne - posadziłam parę iglaków, szpaler tuj na granicy z sąsiadami, a na środku założyłam niby- trawnik. I zachwycałam się, że w zasadzie mieszkamy w lesie, więc tak naprawdę przecież NIC nie trzeba robić.
Potem długo nic się nie działo, pochłonięta byłam innymi sprawami, m.in. pracą zawodową. Jeśli ktoś podarował mi jakąś roślinę, wsadzałam ją byle gdzie, bez żadnej koncepcji. Kwestia dobierania gatunków, komponowania kolorów itp. w ogóle nie istniała.
Efekty były wiadome... Mój „ogród”  ratował las, drzewa, które tu rosły wcześniej.
Wtedy tak naprawdę ogrodnictwo dla mnie nie istniało, choć cieszyło mnie, że mieszkam w zielonym miejscu.

Lubię myśleć, że ogród stał... czekał na mnie...

Drugi moment zwrotny nastąpił gdzieś w 2006 r. Odkryłam wtedy własny ogród!
To przychodziło stopniowo... Kryzys w pracy, kłopoty, obraziłam się na świat.
Okazało się, że napięcie można odreagowywać w ogrodzie i stopniowo nastąpiło przewartościowanie.
Odkryłam świat bez rywalizacji, z ustalonym naturalnym rytmem, gdzie porażki nie bolą, a uczą...
Kwiaty nie oceniają, za to potrzebują uwagi i troski...Wszystko nabiera sensu.
I tak to się zaczęło.