STYL OGRODU

Myślę,  że styl jest kwestią możliwości twórczych, fantazji, wrażliwości - nie mody i trendów.  Zależy od tego jak widzę i odczuwam świat, co mam i czego mi brakuje - moja osobowość decyduje o tym, jaki mam ogród. Trzeba czerpać z wielkich twórców i ogrodów oraz zasad Sztuki, ale szukać własnego stylu.

Moja droga była dość długa...
Od czasu Odkrycia Ogrodu zaczęłam poświęcać mu coraz więcej czasu i przede wszystkim zaczęłam się douczać. Bo jeszcze jakieś 9-10 lat temu nie odróżniałam jednorocznych od bylin, serio. A moja wiedza ogrodnicza ograniczała się do tego, że rośliny trzeba podlewać.

Jako tradycjonalistka (żeby nie powiedzieć - konserwatystka ), sięgnęłam po książki i czasopisma ogrodnicze.
Czytałam i czytałam, robiłam notatki i dowiedziałam się, że np. warto zainteresować się, jak duża będzie roślina za 5-10 lat, bo może nic w jej najbliższym otoczeniu się nie zmieści...że jedne lubią glebę kwaśną, a inne zasadową i jeśli to zlekceważę, to po prostu nie będą dobrze rosły... że warto patrzeć na rośliny w ogrodzie, jak na grupy brył, że obok siebie dobrze jest posadzić coś niskiego i coś wyższego, okrągłego i smukłego itd.
Dla ogrodników to są rzeczy oczywiste, dla mnie to było odkrycie Ameryki.

I wreszcie stwierdziłam, że WIEM jaki ma być mój ogród i w ogóle to jestem bardzo MĄDRA i ze wszystkim sobie poradzę. A mój ogród będzie DOSKONAŁY.
No, i wzięłam się do pracy, kupowałam, sadziłam...
A ogród NIE BYŁ doskonały!

Oto próbka moich ówczesnych efektów ( nie ma już po nich śladu):

Pierwsza lekcja, jaką wyniosłam z tego okresu - to lekcja pokory.
Pokory wobec świata przyrody.
Pokory wobec ogromu wiedzy i umiejętności, jakich wymaga tworzenie i pielęgnowanie własnego ogrodu.

Doszłam do wniosku, że połykałam tę wiedzę, ale jeśli chodzi o WIZJĘ  swojego ogrodu, to wiedziałam tylko, że ma być piękny...
Dopiero potem zadałam sobie pytanie: co to dla mnie znaczy?
I doszłam do wniosku, że bez znalezienia odpowiedzi nie powinnam działać dalej.

No, wiem, że można spontanicznie... metodą prób i błędów i że radosna twórczość potrafi przynieść wspaniałe efekty. Ale nie zawsze. I wiąże się z marnowaniem  pieniędzy, pracy i czasu. A na to nie mogłam sobie pozwolić.  No i przede wszystkim nie należę do grona utalentowanych, którzy robią piękne rzeczy intuicyjnie...
Pewien znany angielski projektant powiedział, że najlepsze projekty powstają spontanicznie. A ja mam tendencje do skupiania się na perfekcyjnym planie...No i "mam przechlapane"...

Mniej więcej na tym etapie trafiłam w internecie na blogi i fora ogrodnicze.

Podziwiałam ogrody naturalistyczne, swobodne, z mieszającą się naturalnie roślinnością...
Takie jak te, które potem oglądałam w Anglii - to Savill Garden:

 Ogród w Vann

....za chwilę znów zachwycały mnie przystrzyżone bukszpany, regularne żywopłoty, dzielące ogród na wnętrza, wypełnione kwiatami.

Ponownie Savill Garden:

Vann

 A  ogrody w stylu wiejskim? Także wydały mi się cudowne.

A te nowoczesne, o ograniczonej palecie kolorów i roślin, o czystych liniach – jakże były efektowne..!

Np. ogród pokazowy z wystawy w Hampton Court:

Ale to wszystko przecież ma się nijak do siebie - co wybrać ? Jeśli wziąć elementy z jednego i drugiego, to jak je spójnie połączyć???

Ten piękny i ten piękny...a jaki ma być MÓJ ostatecznie...?

Zadałam sobie pytanie, co mi się tylko PODOBA, a w czym będę się CZUŁA u SIEBIE, co jest mi BLISKIE.

Często bowiem przemykała mi w głowie taka myśl:"bardzo piękny ogród, ale nie chciałabym w nim co dzień odpoczywać".

Patrząc na dziesiątki zdjęć wspaniałych ogrodów, zadawałam sobie też pytanie: DLACZEGO mi się podobają? CO mi się w nich podoba?

I tak powstał zestaw cech, które chciałabym nadać swojemu kawałkowi świata.

1. Kompozycja jest najważniejsza

Pasjonaci ogrodnictwa kochają piękno wokół siebie. Ale dla każdego to co innego znaczy. I nie chodzi tu tylko o kwestię gustu.
Można znaleźć dwie grupy: tych, którzy bardziej zachwycają się urodą pojedynczych roślin (np. kolekcjonerzy) i tych, którym bardziej zależy na urodzie kompozycji.

Myślę, że w znacznym stopniu wpływa to na sposób tworzenia ogrodu, bo inne mają priorytety.

Oczywiście, obie te postawy są tak samo dobre. Ogród przecież ma pozwalać nam realizować marzenia, spełniać się.

Piet Oudolf powiedział: jeśli masz w ogrodzie piękne rośliny, nie oznacza że masz piękny ogród .

Ja zdecydowanie wolę mieć piękny ogród niż piękne rośliny,  nie mam w sobie nic z  kolekcjonera.
A więc decyzja - większą uwagę zwracać na układ, kompozycje, harmonijne połączenia, niż na sadzeniu wszystkich roślin, które mi się podobają.

Wydaje mi się, że te zwykłe rośliny ładnie się połączyły:

Okazuje się, że przy realizacji tej zasady konieczna jest dyscyplina - trzeba ciągle z czegoś rezygnować! (nawet, kiedy są jeszcze wolne miejsca w ogrodzie, bo chciałabym przecież stworzyć spójną całość).

Oczywiście, mimo wyznaczonych priorytetów, mam z tym kłopoty, jak chyba wszyscy ogrodnicy.

2. Ogród ma być podzielony na wnętrza, posiadać różne zakątki, aby uzyskać efekt  niespodzianki.

Tu zakątek otoczony Rabatą Leśną oraz Biały Ogród:

3. Wszystko musi pasować do otoczenia – do domu i tego, co go otacza.

Czyli musiałam (z bólem serca) odrzucić styl rustykalny.

I style w typie śródziemnomorskim, egzotycznym itp. Jak by to wyglądało w lesie sosnowym na mazowieckich piachach?

Wybrałam taką wersję:

Więc harmonia z otoczeniem, ale i z duszą właściciela. Co zrobić, kiedy gra w niej coś innego niż w otoczeniu..? To może być problemem, ale na szczęście nie było to moim udziałem.

 4. Ogród ma być nieformalny

Asymetryczny, o miękkich liniach.
Pierwszeństwo ma naturalność w kształcie, materiałach, rośliny wychylają się z rabat, rozmywając wyznaczone granice.

Wiem, że ogród w swej istocie jest tworem sztucznym, ale staram się, by wyglądał w miarę naturalnie, chociażby ze względu na leśne otoczenie.

Ale taki naturalny urok mają tylko stare nasadzenia. Wiem, każdy ogrodnik musi być cierpliwy...Podobno trzeba czekać całe życie, żeby ogród ZACZĄŁ wyglądać naturalnie. Pod warunkiem, że w tym czasie człowiek nie zajmuje się niczym, poza jego pielęgnacją...! To trochę przygnębiające, jeśli kocha się takie ogrody, a nie odziedziczyło takiego po pradziadkach.

Uznałam też, że rozwichrzone ogrody naturalistyczne czy orgia kolorowych kwiatów wszędzie dokoła na dłuższą metę by mnie męczyła.
Z kolei maksymalna prostota rozwiązań wydała mi się zbyt chłodna.

Tak wyglądał ogród East Lambrook Manor Garden. Piękny, prawda? Ale mając cały taki ogród czułabym się pogrążona w chaosie.

Czyli ustalenia z punktu powyżej muszę połączyć z wyraźnymi elementami wprowadzającymi porządek, klarowny układ całości.

Oto moje próby:

5. Ogród ma być w harmonii z naturą,  przyjazny wszystkim istotom, ekologiczny.

6. Ma być nastrojowy i przytulny,pełen bujnej roślinności. W wielu miejscach już tak wygląda, a inne są świeżutkie lub wręcz łyse.

7. Chcę krzewy i drzewa o naturalnym pokroju, rośliny rodzime, swojskie.

8. I mają być miękkie, nie chcę żadnych ostrych, kłujących. Za to chcę dużo liściastych, bylin, i ma być miękki trawnik do chodzenia boso.

9. Jeszcze kolor - zdecydowana przewaga zieleni.

10. Jednakowe materiały – kute elementy i cegła i kamień w regularnych formach (tu jeszcze wiele mam do zrobienia).

11. Chcę  stworzyć atmosferę spokoju - powinnam np. unikać kontrastów (podkreślania przeciwieństw) i „zakrętasów” - to wprowadza niepokój.

I tak powstała nieco eklektyczna wizja mojego ogrodu. Taką realizuję. Mam nadzieję, że jeśli jeszcze dziś nie tworzy  harmonijnego obrazu, to wkrótce tak będzie.
Muszę nad moim rajem jeszcze popracować, i to dużo. Ale czy może być coś przyjemniejszego, niż praca w raju?