Ja zdążyłam ją przeczytać jeszcze zanim ruszyłam do ogrodu.
Zdjęć wydania książkowego nie będzie, bo sprawdziwszy w niej uprzednio ilość ilustracji (fotografii w książce nie ma, a szkoda), kupiłam ją w wersji na czytnik (dużo tańsza).
 |
| niebieskich cebulic w moim ogrodzie jest dużo, a będzie jeszcze więcej |
"Rok w ogrodzie" Dana Pearsona to bestseller wydany na początku tego roku przez Wydawnictwo Literackie.
Na początku ważna informacja - to nie jest poradnik, jakich dużo na rynku, o tym, co ma robić ogrodnik w każdym miesiącu, (co może sugerować tytuł książki). To raczej rodzaj osobistego pamiętnika, w którym Pearson pisze o swoich emocjach, wywołanych spotkaniami z roślinami i przeżyciach, jakie w nim wywołuje ogród na przestrzeni czasu.
"Gdy odkryłem swoje pierwsze epimedium, miałem mniej więcej dziesięć lat". Czy to nie wciąga w lekturę od razu?
Od razu we wstępie znalazłam coś ciekawego: wspominając ogród swojego dzieciństwa, autor pisze że to właśnie w nim nauczył się "prowadzić ogród w zgodzie z naturą, a nie przeciwko niej". Czyżbym na motto swojego bloga wzięła słowa Dana Pearsona, nie wiedząc, że to on jest ich autorem?? Fajne odkrycie.
 |
| uwielbiam ten moment w rozwoju kokoryczek... |
Pearson pisze o swoich nastrojach, sympatiach i wspomnieniach, a nie o zasadach i regułach sztuki ogrodowej, które są jakby w tle opowieści.
Jej strukturę wyznaczają kolejne miesiące roku i zmiany, jakie przynoszą w przyrodzie.
Czytamy o wspomnieniach z dzieciństwa, które ukształtowały jego wrażliwość ogrodniczą, ciepłe opowieści o sąsiadce Geraldine, wieloletniej przyjaciółce, która wprowadzała go w fascynujący świat ogrodu, są teksty przywołujące doświadczenia ogrodnika z wielu lat pracy i możemy obserwować, jak rozwijał się na tej drodze.
Wszystko to bardzo ciekawe, ale...
Książka jest zbiorem artykułów, pisanych przez Pearsona dla pisma "The Observer Magazine". Jednak co dobre i ożywcze w cotygodniowych felietonach, zebrane w książce wydaje się powtarzalne i może znudzić, wiec ta formuła wydała mi się nieco nużąca.
 |
| kokornak jeszcze śpi, ale fiołki u jego stóp już dawno nie |
Co nie przeszkadza, że z wielką przyjemnością czytałam fragmenty, będące świadectwem swoistej filozofii życia ogrodnika.
Pearson nie popędza czasu. Pochyla się nad każdym kwiatem, nad każdym wspomnieniem, bo "wystarczy mrugnąć, a ta chwila znika". Chce "spowolnić czas, by móc chłonąć" wszystko. Chwyta piękno zmieniających się pór roku, pisze o magii transformacji i zmian, umierania i odradzania.
Piękna jest ta celebracja chwili, każdej pory roku, każdego pękającego pąka, obecna na każdej stronie książki.
Pearson propaguje slow gardening (oj, daleko mi do tego...).
I uważa, że ogród ma być miejscem dostępu do naturalnego świata, a nie przestrzenią odseparowaną od środowiska.
Zachwyca się naturą i to z niej czerpie wskazówki, jak sadzić i komponować rośliny. Pisze, że prawdziwe ogrodnictwo pojawia się wtedy, gdy odważymy się nieco odpuścić (Tamaryszku, wbij to sobie do głowy!).
"Dobrze jest przypomnieć sobie, że w równowadze kryje się piękno i że ważne jest dać naturze rządzić, gdy tylko możemy na to pozwolić". Obserwując nieznane, niezrozumiałe (dziczejący zakątek ogrodu, łamiący nasze reguły porządku) mamy szansę na refleksję, że to po prostu "innego rodzaju porządek - taki, od którego możemy się uczyć". Powinniśmy.
 |
| tulipany turkiestańskie wyłażą z płożącego jałowca |
W książce można znaleźć praktyczne pomysły do wykorzystania we własnym ogrodzie.
Np. autor zachęca do układania bukietów z kwiatów z ogrodu - można w nich połączyć coś, co nie rośnie razem, zaobserwować efekt i przenieść pomysł takiej kompozycji do ogrodu.
Mnie bardzo spodobał się pomysł z rzeką śnieżyczek, prowadzącą od progu domu autora, wijącą się przez ogród aż do granicy posesji, gdzie do akcji przyłączyli się sąsiedzi i kwitnąca rzeka płynie sobie dalej...
I zainspirowała mnie opowieść o leszczynie, która pewnie pojawi się w moim ogrodzie.
 |
| z ułudki wiosennej jestem bardzo zadowolona - teraz ślicznie wygląda, a potem tworzy zielony dywan w cieniu |
Wędrując przez poszczególne miesiące roku, Pearson pisze o doznaniach związanych w zasadzie ze wszystkimi grupami roślin, po kolei wchodzących w najbardziej atrakcyjny dla siebie czas.
Np. w zimowych rozdziałach pisze o roślinach uatrakcyjniających ogród w tej porze roku.
Niestety, wiele rad jest nieprzydatnych dla ogrodników z naszego klimatu, choć cenny jest sam sposób myślenia. Niemniej, miałam wrażenie, że zbyt wiele było opowieści o roślinach dla nas niedostępnych, ale jest i mnóstwo informacji o rosnących u nas gatunkach i odmianach.
Jest np. cały artykuł o trawach i sposobach ich wykorzystania ("Korzystam z traw tylko wtedy, kiedy uważam, że pasują, a nie dlatego, że je uwielbiam.")
 |
| zaczęła kwitnąć młoda magnolia Kikuzaki, a za chwilę rozwiną się różyczki migdałka |
Pearson w swojej książce dzieli się również swoimi doświadczeniami z pracy projektanta. Ale nie pisze o szczegółach technicznych, a raczej o budowaniu nastroju ogrodu i o tym , jak kształtowała się jego świadomość roli niektórych czynników w projektowaniu.
Np. pięknie pisze o roli cienia: "w ogrodzie bez cienia brakuje głębi i poczucia czegoś nieznanego". Sama granica miedzy nasłonecznioną przestrzenią a zacienioną wprowadza pewną dramaturgię. W cieniu "panuje aura tajemniczości, a jednocześnie bezpieczeństwa i ochrony. Cień zapewnia przestrzeni kontrast i akcenty", ożywia powierzchnię ziemi, która dzięki niemu nieustannie się zmienia.
Cieszę się, że mam sporo cienia w ogrodzie!
 |
| już, już za chwilę pojawią się brzozowe listki! |
Często opisuję na tym blogu wrażenia ze zwiedzania różnych ogrodów i zgadzam się z Pearsonem, że "nie ma nic bardziej ekscytującego od chwili, w której jest się dopuszczonym do cudzego świata, a miejsca te (ogrody) często są marzeniem całego życia". Więc wejście do cudzego ogrodu to intymne spotkanie z drugim człowiekiem.
A w książce możemy poczytać, jak George Harrison, po rozpadzie The Beatles, przywracał do życia i urody, kompletnie zapuszczone ogrody swojej posiadłości Friar Park.
 |
| jak ja lubię zawilce! cieszę się, że rozrastają się między późno wschodzącymi hostami |
Reasumując - cieszę się, że przeczytałam "Rok w ogrodzie".
To książka przepełniona pasją i zachwytem, optymistyczna i budząca pogodne myśli. A także sympatię do jej autora.
Po przeczytaniu każdej części miałam ochotę lecieć do ogrodu, żeby sprawdzić, co się zmieniło. Albo sprawić, by zmieniało się więcej.
Mimo, że momentami miałam wrażenie, że w kolejnych rozdziałach powielany jest pewien schemat, co było nużące, uważam, że to warto sięgnąć po tę książkę - zapewni przyjemną lekturę, poruszy czułe struny w duszy ogrodnika i zainspiruje.
 |
| śliczne i pachnące kwiaty magnolii Kikuzaki |
Kto czytał "Rok w ogrodzie", niech koniecznie podzieli się swoimi wrażeniami z lektury, potencjalni czytelnicy będą wdzięczni za dodatkowe opinie!
Dan Pearson - brytyjski projektant ogrodów, które zakłada na całym świecie (weszłam sobie na jego firmową stronę - podobają mi się pokazane tam ogrody), zapalony ogrodnik (obecnie gospodaruje na 8 ha w Somerset), dziennikarz tv, autor książek i artykułów prasowych, wielokrotnie prezentujący swoje projekty na Chelsea Flower Show, za które otrzymał najwyższe wyróżnienia.
