KOMPONOWANIE ROŚLIN

Niedawno pisałam o tym, co mnie cieszy w letnim ogrodzie. W ostatnim numerze Gardeners' World Carol Klein pisze: „ze wszystkich uciech związanych z ogrodnictwem zdecydowanie najbardziej przyjemne jest łączenie ze sobą roślin.”

Myślę, że wielu ogrodników mogłoby się pod tym podpisać.
Z drugiej strony mamy świadomość, że to wcale niełatwe zadanie.

Bo rośliny np. mają różne potrzeby – dziewanna i kaczeńce może i ładnie by obok siebie wyglądały, ale jedno lubi sucho, a drugie mokro.

 Bo rośliny mają różną siłę – co z tego, że przez chwilę będą tworzyły zgrany duet, skoro w następnym sezonie na rabacie zostanie tylko tojeść orszelinowata, bo goździki znikną - przytłoczone, wypchnięte ze swojego miejsca..? (tak mnie się zdarzyło)

A kolory? Czasem naprawdę trudno zdecydować czy te dwa odcienie różowego nie będą wyglądały razem fatalnie.

Do tego dochodzi „stres pourazowy” czyli obraz wyniesiony z prezentacji roślin na wystawach ogrodniczych. A Carol pisze: „ to, co oglądamy na wystawach, jest wyidealizowanym obrazem.”
„I chociaż fajnie jest przygotowywać kompozycje  (i podziwiać), w których aranżuje się i zestawia ze sobą rośliny w najbardziej nienaturalny możliwy sposób, to niewiele ma to wspólnego z ogrodnictwem.”
Autorka artykułu określa to raczej jako formę florystyki, dekoracji roślinami parapetu.

A „łączenie roślin w ogrodzie to z kolei  100 % rzeczywistości. Tworzymy w ten sposób trwałe, a mimo to niezwykle żywe obrazy, które (...) ciągle się zmieniają.”
Bardzo ucieszyło mnie zdanie, że im bardziej naturalnie rośliny się prezentują, tym lepiej.

Więc nie muszę się zamartwiać, że moje ostróżki nie są tak wielkie i oblepione kwiatami, jak te na wystawie Chelsea Flower Show:

 

A to moje sierotki...

 

 

Więc nie trzeba się zamartwiać, że rośliny się pochyliły czy mają nadżarte przez liszki liście.

 

Lubisz połączenie różu i pomarańczu? Śmiało!

Carol pisze: „ To Twój ogród  i powinien odzwierciedlać Twoją indywidualność.”
Namawia do eksperymentów. Przekonuje, że tworzenie kompozycji to sprawa indywidualna, że warto realizować własne pomysły.

 

To dla mnie ważne, że taka Ogrodniczka jak Carol Klein z ciepłą życzliwością akceptuje moje nieudolne próby stworzenia kwietnej rabaty. Ba ! - ona nie uważa tego za nieudolne.

Bo „ najpiękniejsze w łączeniu roślin jest to, że nie zachodzi tu sytuacja, że coś jest dobrze lub źle. Z każdą kolejną próba robi się ciekawiej.”

 

Wyobrażacie sobie?!

To zdanie spowodowało, że moja ręka z filiżanką herbaty podczas czytania artykułu – zamarła.
Więcej luzu, dziewczyno! - powiedziałam sobie.  Muszę sobie to chyba powiesić na ścianie.
Bo jak twierdził Christopher  Lloyd : nie wszystko musi do siebie pasować. Jeden wyraźny zgrzyt jest lepszy od setek harmonii.
Co za ulga!
Tylko co zrobić, jeśli tych zgrzytów jest więcej niż jeden...

Zdecydowanie za bardzo przejmuję się regułami sztuki. Trzeba je znać! Ale można łamać. Albo może elastycznie stosować..?

 

Carol przypomina, że ogrodnictwu bliżej do filmu niż do malarstwa czy fotografii. Bo czas i zmienność są  chyba najistotniejszym czynnikiem, wpływającym na wygląd ogrodu.

„Kompozycja roślinna nie jest czymś stałym”. Zaaranżowanie rabaty to nie to samo, co gustowne urządzenie pokoju.
Weźmy takie krzewy. Ponieważ „tworzą większe bloki koloru i tekstury (…), mają tym samym ogromny wpływ na wygląd rabaty.”
Boleśnie się o tym przekonałam, kiedy po latach moje cudne iglaczki stały się masywnymi bryłami, przytłaczającymi sąsiednie byliny.
Ale nawet rabata złożona z samych krzewów (szczególnie iglastych), ale już rozrośniętych, stwarza wrażenie ciężkiej.
I co ja mam zrobić z tymi wspaniałymi iglakami??

 

W artykule nie zabrakło też porad – na dobry początek naszych eksperymentów.

Tak więc ogrodowi „impresjoniści” do dzieła! Jaki efekt chcecie osiągnąć?

 

Swobodne maźnięcia pędzlem przypominają kłosy kocimiętki, szałwi czy lawendy.

Tu w głębi tiarelle.

 

Zdecydowaną plamę koloru zapewni kwitnąca piwonia czy czosnek giganteum.

Mój przykład – mahonia:

Miękkie, barwne zamglenia tworzą np. rutewki delavaya czy gipsówka. I niska niezapominajka.

Podniesienie koloru nad rabatę umożliwi strzelista dziewanna czy naparstnica.

 

Refleksy światła zapewnią kwiaty rudbekii. Albo gwiazdkowate tulipany tarda.

 

Szerokie pociągnięcia pędzla dają grupy drobnokwiatowych roślin jak bodziszki.

 

Intrygujące akcenty stworzą zmienne trąbki liliowców czy egzotyczna lilia.

 

A kto potrzebuje kropeczek – krwawnik kichawiec mu je załatwi. Albo fiołeczki!

 

Dynamikę założenia pomoże osiągnąć różnorodność kształtów liści czy falująca trawa.

Lepiej więc będzie wyglądać krokosmia przy bergenii niż obok irysów.

Fajne to i przydatne bardzo.

 

Ale najbardziej podoba mi się takie zakończenie:

„Eksperymenty są podstawą dobrych połączeń roślinnych. To bardzo proste i ekscytujące. Jeśli coś się nie sprawdza, poprzestawiaj poszczególne elementy w różne miejsca, wypróbuj nowe rozwiązania  albo zapoznaj ze sobą nowe rośliny. Przede wszystkim – baw się dobrze!”
Lubię Carol Klein.