OGRODNICTWO TO STYL ŻYCIA

Tak napisałam w swoim profilu. Bo jestem przekonana, że to nie tylko hobby, któremu poświęcamy 5 godzin w tygodniu ze swojego cennego czasu.
Dziś będzie o mojej prywatnej filozofii życiowej i o jej realizacji w praktyce. Śmiało mogę powiedzieć, że wywróciła moje życie do góry nogami, bo 15 lat temu ogrodnictwo dla mnie nie istniało!

wesołe i bezpretensjonalne ślazówki

 

Co myślę o sobie i świecie?

Kiedy już odkryłam, że nie ma nic przyjemniejszego od uprawiania roślin... Kiedy przekonałam się, ile radości daje obserwowanie, jak maleńka sadzonka zmienia się w bujnie kwitnącą kępę kwiatów... Zaczęła do mnie docierać świadomość, że i ja jestem częścią tego świata.
Że podlegam takim samym prawom przyrody, jak dzwonek, brzoza czy kalina.

Wiem, że dla wielu osób może to być bulwersujące,  ale pomyślałam, że wcale nie mam większych praw do życia na tym świecie, jak one. Nie wspominając o wszelakich stworzeniach.

 

Spod igieł wyłazi już dzwonek Poszarskiego

 

Zaczęłam na wszystko patrzeć całościowo, bo dostrzegłam, że nic nie może funkcjonować w oderwaniu od reszty. Że wszystko jest powiązane i zależne. Ogród jest przecież żywym organizmem, to nie dom z pokojami, które są wypełnione martwymi sprzętami. W ogrodzie wszystko od siebie zależy i jedno wynika z drugiego.

Wczoraj np. czytałam, że wiejskie jajka na targu mogą mieć ogromną ilość dioksyn, bo ludzie w okolicy palą w piecach śmieciami. A wydawałoby się, że to nie ma ze sobą nic wspólnego...

Ale działa to też w drugą stronę - jeśli posadzę kilka drzew i dbam o ptaki, mam swój mały udział w ochronie przyrody. Każda posadzona roślina, każda pszczoła w moim ogrodzie, jeden mały, ładniejszy kawałek świata  –  ma znaczenie. Suma takich drobnych działań, ich wypadkowa –  wpływa na wszystko dokoła.
Mam więc poczucie sensu działania, poczucie sprawczości. A to podbudowuje.

Podobnie, jak kreatywność, którą ogród wyzwala czy samorealizacja, która tu odbywa się bez rywalizacji.

To daje spełnienie, poczucie dumy, radości i satysfakcję. No, po prostu same pozytywy!

U mnie też zakwitły nieśmiało pierwsze przebiśniegi!

 

Obserwacja ogrodu sprawiła, że teraz jakoś łatwiej przychodzi mi akceptacja tego, co nieuniknione. Ogrodnictwo uczy, że wszystko przemija. Każda roślina i każdy z nas. To nie jest złe – po prostu jest.

Pojawiają się myśli, że życie nie płynie linearnie, ale że toczy się po kole. Że stanowi pewien powtarzający się cykl. Że nic nie ginie, tylko zmienia formę, postać i odradza się. Wszystko jest w bezustannej przemianie.

 

Żeby nie było wątpliwości – nie jestem bynajmniej aniołem filozoficznego spokoju!

Oczywiście, ogrodnik jest targany silnymi emocjami, co tak fajnie opisuje często ostatnio przywoływany Capek.

Np. teraz bardzo martwię się moją trzmieliną - kiepsko wygląda...

 

Niestety, zdarzają się w życiu i poważniejsze problemy.

Ale i tak jest zwykle ogrodnik jest bardziej zrównoważony niż przeciętny mieszkaniec miasta.
Myślę, że człowiek zamknięty cały dzień w pudełku samochodu lub pokoju, widzi wokół siebie same problemy. Emocje są skondensowane, wszystko tłoczy się wokół. To wyprowadza z równowagi, wyzwala agresję, emocje nieadekwatne do rangi sprawy. 

A wystarczy wyjść na otwartą przestrzeń, gdzie widać niebo, drzewa, jest powietrze – i wszystko nabiera właściwych proporcji. Często problemy przestają nimi być, a stają się sprawami do załatwienia albo wręcz do odłożenia na półkę.

Daje to niesamowity dystans do wszystkiego, rzeczy jawią się w innych rozmiarach i nabierają innego znaczenia.
Przychodzi spokój - zadziwiające, że dzieje się to tak szybko..! Czasem wystarczy parę minut spaceru, czasem głęboki oddech na tarasie i spojrzenie na ogród.

A może nie wszyscy to tak odczuwają..? Wiadomo, ogrodnik to człowiek nawiedzony.

Przedzierają się kiełki liliowców

 

Wartości, jakie cenimy, wpływają na działania, nie tylko w ogrodzie. Co innego robię?

Podpisuję petycje, daję jakieś pieniądze, adoptuję pszczoły itp. Dokarmiam zwierzęta, przygarniam psy, odwracam żuczki, które się przewróciły na plecy, staram się jak najmniej szkodzić...

Inaczej uprawiam ogród. Wiem, że rośliny mają wzajemne „sympatie”, wspomagają się w walce ze szkodnikami, więc w warzywniku staram się stosować zasadę dobrego sąsiedztwa.

Jeśli w ogrodzie dbam o bioróżnorodność, żyje tam wiele stworzeń, zwykle panuje równowaga i szkodniki mają swoich naturalnych wrogów, więc bez drastycznych środków z mojej strony sobie poradzą.

Uświadomiłam sobie, że moje działania (nawet z dobrą intencją) są ingerencją – więc mogą zrujnować chwiejną równowagę. Więc staram się działać ostrożnie, bo jestem tylko jednym z wielu czynników.
A jeśli gleba jest dobra, bogata w mikroorganizmy, materię organiczną – rośliny są silne, szkodniki nie są dla nich bardzo niebezpieczne. Może lekko je uszkodzą, ale pójdą sobie poszukać słabeuszy. Więc staram się być cierpliwa.

 

Piszę to, nie żeby przekonywać kogoś do naturalnych metod pielęgnacji ogrodu, ale żeby pokazać, jak przestawiło mi się w głowie.

Czy ja 15 lat temu w ogóle wiedziałam, że w glebie są jakieś organizmy..?  No, oczywiście że wiedziałam – że są jakieś robale i glisdy.

 

Razem z krokusami pojawiły się tulipany

 

Ponieważ zaczęłam dostrzegać wzajemne zależności i rozumieć, że to działa jak zasada naczyń połączonych, że „efekt motyla” to nie bajka, nie stosuję tzw. chemii w ogrodzie.

Ale przestałam też używać wielu kosmetyków, lakieru do włosów i wielu innych „niezbędnych” rzeczy. A wszelkie preparaty stosuję bardziej naturalne i delikatne.

Na przeziębienie – najpierw własny sok z malin i łóżko.

...a to fiołki

 

Starannie wybieram filmy - to też jest przecież „ładowanie” siebie.

I nie dlatego, że sobie czegoś zabraniam! Po prostu inne rzeczy zaczęły mi pasować.

 

 

Jestem dużo na dworze, bez względu na pogodę, bez porównania więcej niż kiedyś.

Pracuję fizycznie, w ogrodzie mam swoją „siłownię”. Nie będę wchodzić w szczegóły, każdy ogrodnik zna to z autopsji.

Czyszczę narzędzia, robię konfitury, wożę obornik,  czytam o ogrodach, piszę bloga, nawet mam konto na Facebooku, co w moim pokoleniu wcale nie jest powszechne.

 

...a tu wyłazi hiacynt

 

Praca w ogrodzie albo praca koncepcyjna nad jego udoskonalaniem – to także regeneracja sił psychicznych. Tu mam swój gabinet terapeutyczny. Ogrodnictwo pomaga podbudować poczucie własnej wartości, pozwala cieszyć się sukcesem. Jest dla mnie źródłem optymizmu i nadziei.

 

Znikoma część zeszłorocznych zakupów

 

A z bardziej przyziemnych spraw – inaczej wyglądają moje finanse.

Bo ogrodniczy styl życia, oczywiście, kosztuje. Inaczej więc wydaję pieniądze.
Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że dorobiłam się własnej jednostki monetarnej: „1 roślina” = 10 zł . Wszystko przeliczam na ilość roślin, które mogę kupić za dana kwotę. Po co mam kupować na mieście jedzenie, skoro mogę wziąć kanapkę, a za tę kasę kupić roślinę..?
Ważniejsze stało się kupienie nowego sekatora niż nowej spódnicy. Takie wybory są codziennością.
Przyznam też, że wydatki na urządzanie i pielęgnację ogrodu są znaczną pozycją w budżecie domowym.
Są więc jakieś gorsze strony tego stylu życia.

Śliczna kępka krokusów

 

Inaczej też wypoczywam - najchętniej wśród przyrody – w ogrodzie, w lesie, w ciszy, wśród zieleni. Gdybym mogła wybrać – pobyt w Nowym Jorku czy Yellowstone – nie zastanawiałabym się ani chwili.

 

Skoro tak spędzam czas – to inaczej wyglądam ( i nie tylko dlatego, że się postarzałam). Przestałam kupować eleganckie kostiumy i szpilki, mam beznadziejne paznokcie... Mimo przybywających lat, ubieram się bardziej na luzie. Dbam o ciuchy i lubię ładne rzeczy – ale inne.  I nie z konieczności – tak lepiej się czuję.

Chociaż ostatnio postanowiłam, że muszę trochę zadbać o strój do pracy w ogrodzie, nie mogę przez pół życia wyglądać jak „mietła”. Może zamiast kaloszy donaszanych po dzieciach jakieś kolorowe wellingtony..? Ale przecież za to mogłabym kupić co najmniej 10 roślin!

Moje pomidory

 

Co innego jem

Warzywnik, który pojawił się w moim ogrodzie stosunkowo niedawno, jest także przejawem nowego stylu życia. Bo skoro zrozumiałam, że wszystko jest od siebie zależne, naturalne stało się, że to, co jem, ma znaczenie. Więc własne warzywa są konsekwencją. I własne przetwory także. I studiowanie etykietek ze składem produktów spożywczych.
No i mięso – nie jem prawie wcale – skoro uważam, że wszystkie stworzenia mają takie samo prawo do życia, jak ja – nie przykładam ręki do hodowli zwierząt w celu ich zabijania.

Te tulipany chyba nie powinny być tak duże w połowie lutego...

 

Zmieniło się także moje życie towarzyskie.

Dzięki ogrodnictwu poznałam wiele nowych osób – różnych pod każdym względem, ale z jedną wspólną cechą – kochających ogrodnictwo. Więc zawsze jest o czym pogadać, uczyć się od siebie nawzajem, dzielić radościami i smutkami. Stałym elementem życia stały się spotkania z nowymi przyjaciółmi lub korespondencja z nimi.
Stałą pozycją  w kalendarzu – różne wydarzenia związane z ogrodnictwem – wystawy, wyprzedaże, wyjazdy. Już niedługo jadę na poznańska Gardenię na zjazd blogerów!

 

No i tak wszystko mi się w głowie poprzekładało... Co innego cenię i inaczej funkcjonuję niż kiedyś. Lepiej!

A dla uspokojenia tych, którzy uznali, że jednak zachwiały się proporcje w tym moim stylu życia, powiem, że jest w nim miejsce i na rodzinę i na muzykę i na pranie i na teatr i na marudzenie i na wiele innych rzeczy.
Pozdrawiam wszystkich stylowych ogrodników!

Zarumienione kiełki tulipanów